Vanmorgen werden we gewekt door zonnestralen, merels in de bomen en de huisduif die gewoontegetrouw in het Zunderts ‘ga slapen’ koert – soms plakt-ie daar ‘godverdomme’ aan vast. (Dat doen trouwens alle duiven; ga maar na.) Tel daarbij op de welluidende klokken van een enthousiaste pastoor die elke zondag de schijn wekt dat hij voor veel meer dan een handjevol broze mensen zijn voordracht staat te doen en stel vast: er was een gevoel van groot geluk.
Maar dan moet je er natuurlijk niet de krant bij nemen. Dat geeft maar chagrijn aan tafel.
Het meest deprimerende van nieuws is, dat het nooit iets nieuws is. Er gebeurt van alles, maar er verandert niets.
Een populistische partij die maar niet in staat lijkt de grote verkiezingsoverwinning te verzilveren? Check.
Boeren die geen akkoord willen? Check.
Politici die geen verantwoordelijkheid nemen? Check.
Bestuurders zonder plan, zonder visie, zonder ruggengraat? Check.
Mensen aan de top die overal mee wegkomen? Check.
Roeptoeters aan de rand die in het midden ruimte bieden voor bedrieglijke redelijkheid? Check.
Een minister die een hork blijkt? *) Check. (We hadden ooit een minister-president die vrouwen in de kont kneep. Wat dat betreft, gaan we vooruit.)
Of wat verderop: een dictator die zijn eigen mensen opsluit, vergiftigt of gewoon uit het raam laat vallen en die als een kat in het nauw snelwegen vernielt en brandstoffendepots opblaast, uit angst voor zijn eigen huurlingen. De paranoïde Poetin heeft de biografie van Nero op zijn nachtkastje liggen.
(Overigens, lees dit: de dreiging van de oprukkende Wagner-bende heeft Moskou nipt afgewend door die moordende ZZP-ers een vaste baan bij het Russische leger aan te bieden. If you can’t beat them, buy them.)
En dan was er nog iets met boten.
Hele rijke mensen hebben van gekkigheid nog nooit geweten wat ze met hun overschotten moeten doen. Meestal hebben ze, doen ze of eten ze volstrekt overbodige dingen. Een enkeling schiet zichzelf de ruimte in, gewoon omdat het kan, anderen trekken met een overdekte roeiboot naar de diepte van de oceaan waar al ruim een eeuw lang een andere, droeve metafoor van arrogantie en decadentie ligt te rotten.
Hele arme mensen daarentegen weten al eeuwenlang letterlijk niet waar te kruipen, dus verkassen ze telkens naar elders, voortgejaagd door honger, dorst en angst voor geweld en haat, op zoek naar iets beters. En als ze dan eindelijk lijken te landen aan de rand van onze rijkdom, dan worden ze simpel teruggeduwd. Wegwezen hier.
Mensen in nood worden niet overal op dezelfde manier bijgestaan. Het ene bootje is het andere niet.
Was dit dan nieuws? Grenzeloze geldingsdrang, eindeloze ijdelheid? Hebzucht die toeneemt naarmate je meer bezit? Redeloze agressie tegenover alles wat minder vertrouwd of bekend is? De luide klank van holle vaten? Het idee dat alle stemmen gelden? Consumentisme als nieuwe religie? De vermarkting van sociale waarden en taken? Het gevolg van slechte opvoeding en matige scholing? Het gebrek aan visie, kennis of een moreel kompas? Het warme weer?
Hoog tijd om ergens een paar weken op de rug te liggen en naar de lucht te staren. Zonder krant, zonder telefoon, zonder plan. Met alleen het fluiten van vogels, het ruisen van bomen en een enkele kerkklok. Daarin schuilt relatieve rust, helaas niet in het bijbehorende besef dat ik me dat kan permitteren en heel veel anderen niet. Onder de zon is ook dat niks nieuws.
*) De eerste betekenis van ‘hork’ die google ophoest, is ‘boerenlul’. Nooit geweten dat je dan geen minister zou kunnen zijn.