Nog een paar maanden en dan is het alweer vier jaar geleden dat wij bij Pees de landbouw als thema aanpakten. Net zo lang geleden als de vorige provinciale verkiezingen.
Het idee om iets met boeren te doen stond al op ons verlanglijstje en de uitnodiging van de provincie sloot daar mooi op aan: maak een voorstelling die boeren en burgers dichter bij elkaar brengt. De vraag stamt uit de periode vóórdat corona en de pleuris uitbraken, haast ik me vaak daaraan toe te voegen, lang voordat de eerste boerentanks naar Den Haag of Den Bosch optrokken. Opdat wij als theatermakers maar niet voor opportunisten worden versleten, meedeinend op de waan van de dag. “Ja joh, wij zagen die bui al lang hangen”.
Je zult op 15 maart maar op het CDA gestemd hebben, of op de VVD. Dan moet je nog geen week later vaststellen dat je stem is verwaaid op de wind van de weerhaan. Het landbouwbeleid, dat – graag of niet – wèl leunt op een democratisch verkregen meerderheid, kieperen ze nu net zo makkelijk overboord, omdat ‘het volk een glashelder signaal heeft afgegeven’. Ik hoor de wolven in het bos hier huilen.
De boerenpartij is misschien overal de grootste, maar heeft nog steeds nergens de meerderheid. Ook deze debutant zal dus overal anderen moeten zien mee te krijgen om hun feitelijk enige doel te bereiken, namelijk het van tafel vegen van alle genomen en nog te nemen stikstofmaatregelen. En als dat al zou lukken, als ze al wetten weten terug te draaien, wat hebben ze dan bereikt: uitstel van executie, letterlijk en figuurlijk, meer valt er niet te halen. Alsof de boeren daar mee geholpen zijn.
Wat minstens zo erg is: in de tussentijd – de afzienbare tijd tussen het moment van coalitievorming in de provincies en het moment dat ook deze te snel gerezen plumpudding implodeert – kan de one issue-partij van Caroline c.s. een hoop ellende veroorzaken. Ook in Brabant.
Of zijn we vergeten hoe het er hier de vorige keer aan toeging. Hoe er een berg gemeenschapsgeld en energie doorheen is gejast door de stompzinnige rondedans met Forum voor Democratie.
In vier jaar tijd kan er veel gebeuren. Kennelijk te veel om te onthouden.