“Oh, en dan is er nog iets.”
Het ontwerp voor het affiche lag al een tijdje op tafel, als een puntje van discussie. Ik keek uitnodigend en welwillend naar de overkant, maar mijn maag zag de bui hangen.
“De kleur van de grond.”
Wat is daar mee, dacht ik.
“Het is te donker, te somber. Het lijkt te veel op modder”.
Ik voelde iets van zuur opkomen.
“De wethouder is bang dat de mensen gaan denken, als ze straks dit affiche zien, dat wij met modder gaan gooien naar de boeren.”
Ik reikte naar mijn glas water.
“En trouwens, het lijkt op klei, deze grond. En dat klopt niet. Wij zitten hier op het zand”.
Rustig slikte ik door.
(lees hier verder)